‘Ik zie twee soorten mensen op onze concerten,’ zegt Manu Mahie van noiserockers Crowd of Chairs. ‘Veertigplussers die Fugazi missen. En hoe langer hoe meer: tieners die hun muziek graag raar en scheef hebben.’ En met HEISA, Steve, No Prisoners en Maria Iskariot zijn er weer aardig wat Belgische profeten van de auditieve apocalyps.
"Hij kan van tijd tot tijd in winterslaap gaan, of wegzinken in het moeras, maar hij ligt altijd te wachten, net om de hoek, klaar om zich opnieuw een weg te banen door de smurrie en het slijk, om opnieuw door het glazen plafond te knallen, blakender dan ooit tevoren."
Zo sprak een schalkse Alex Turner ruim tien jaar geleden op de BRIT Awards. Oké, in geen honderd jaar zouden wij Turner en zijn aapjes onder de vlag van de noiserock durven te stouwen, maar zijn betoog – herbekijk het hieronder! – past evengoed op de recente heropflakkering van zessnarig kabaal. Rock-’n-roll als de eeuwig van gedaante wisselende middelvinger naar het popestablishment. (Gaarne ook met een sardonische grijns, zoals die waarmee Turner op het einde van zijn speech zijn microfoon op de grond flikkerde: ‘Invoice me for the microphone if you need to.’)
Lees de volledige special op Humo.be.